مقایسۀ ابعاد همدلی در دانش آموزان با و بدون کم توانی ذهنی

هدف از پژوهش حاضر، مقایسه ابعاد همدلی در دانش آموزان با و بدون کم توانی ذهنی بود. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه دانش آموزان با و بدون کم توان ذهنی دوره ابتدایی شهر شیراز در سال تحصیلی 90-89 بود. نمونه پژوهش شامل 733 نفر از دانش آموزان 11- 7 ساله (383 پسر و 350 دختر) دوره ی ابتدایی شیراز بود که 339 نفر از آنها دارای کم توانی ذهنی و به صورت نمونه در دسترس و 393 نفر بدون کم توانی ذهنی و به صورت تصادفی از مدارس ابتدایی شیراز انتخاب شدند. ابزار پژوهش، پرسشنامه همدلی گریفیت[1] (مارک دادز[2] و همکاران، 2008) بود که دارای سه بعد عاطفی، شناختی و کلی می باشد و توسط مادران دانش آموزان تکمیل شد. نتایج ضریب همبستگی پیرسون نشان داد که بین ابعاد همدلی (عاطفی، شناختی و کلی)، رابطه مثبت و معناداری به شرح زیر وجود داشت: 1) در بعد همدلی عاطفی، بین دانش آموزان (با و بدون کم توانی ذهنی) تفاوت معناداری وجود نداشت، اما در همدلی شناختی و همدلی کلی تفاوت بین این دو گروه در سطح 01/0معنادار بود. بدین صورت که دانش آموزان بدون کم توانی ذهنی در متغیرهای یاد شده بهتر از دانش آموزان با کم توانی ذهنی بودند.2) جنسیت در همدلی عاطفی در سطح 01/0 معنادار بود، یعنی دختران همدل تر از پسران بودند. در بعد همدلی شناختی چه در اثر اصلی و چه در تعامل بین دو گروه تفاوت معنی داری بین دختران و پسران وجود نداشت. سرانجام در همدلی کلی، در اثر اصلی، تفاوت بین دختران و پسران معنادار نبود اما در اثر تعاملی تفاوت در سطح 05/0 معنی دار بود. یعنی، دختران بدون کم توانی ذهنی همدل تر از پسران دارای کم توانی ذهنی بودند [1]. griffith empathy measure [2]. mark, dadds